Poznań jako gospodarz III Igrzysk Sportowych Kolejarzy liczył na dotację niezbędną do budowy nowego stadionu. Szybko się jednak okazało, że Zarząd Główny Kolejowego Przysposobienia Wojskowego mógł dać zaledwie 20 tysięcy złotych, dużo mniej niż się spodziewano w Poznaniu i o wiele za mało na pełną realizację budowy stadionu na Dębcu. Wykorzystano jednak życzliwą atmosferę przy organizacji kolejarskich igrzysk i z rozpędu przystąpiono do prac ziemnych, a bezpośrednio po nich także do prac budowlanych. Warszawska dotacja starczyła zaledwie na wzniesienie jednej trybuny dla mniej więcej 1200 osób. Pozostałe prace postanowiono wykonać w czynie społecznym. Dzięki ofiarnej pomocy w większości bezimiennych budowniczych we wrześniu 1934 roku obiekt był gotowy. Stadion posiadał pełnowymiarowe boisko, czterotorową bieżnię oraz skromne trybuny ziemne mogące pomieścić kilkanaście tysięcy widzów. Nieco później postawiono zadaszoną trybunę drewnianą z miejscami siedzącymi. Pierwszy mecz na tym obiekcie rozegrano w samo południe 23 września 1934 roku. W rozgrywkach A-klasy KPW wygrał z rezerwami Warty 4:0, a strzelcem pierwszej bramki na nowym stadionie był Edmund Białas. Jesienią 1949 roku postawiono zegar i obsługiwaną ręcznie tablicę świetlną. 6 lat później na tym obiekcie rozegrano jedyny w historii mecz przy sztucznym świetle. W towarzyskim meczu Kolejarz Poznań przegrał 0:1 z bułgarskim Lokomotiwem Sofia. Źródłem oświetlenia były 24 olbrzymie reflektory zawieszone na sosnowych słupkach. Niestety nie zdały egzaminu i po zachodzie słońca prawie nie było widać piłki, co zadecydowało o zdemontowaniu oświetlenia. Na trybunie zachodniej mieściła się drewniana budka, pełniącą rolę dzisiejszej loży prasowej, na której mieściło się góra 3 dziennikarzy. W 1951 roku spłonęła drewniana trybuna, a wraz z nią jedyne miejsca siedzące na stadionie. Z czasem obiekt stał się archaiczny. Trybuny nie mieściły wszystkich chętnych, a szatnie i urządzenia sanitarne nie odpowiadały aspiracjom jednego z największych klubów Wielkopolski. Podjęto więc decyzję o remoncie i w rekordowym czasie przeprowadzono niezbędne prace, znacznie poprawiając funkcjonalność obiektu. Zlikwidowano bieżnię, rozbudowano trybuny, które mogły już pomieścić 22 tysiące widzów, zbudowano także tunel przelotowy na boisko, betonowe drogi, boisko koszykarskie, plac treningowy z szatniami oraz kasy wtopione we front stadionu. Rekord frekwencji padł w maju 1960 roku, gdy mecz ze Śląskiem obserwowało ponad 25 tysięcy kibiców. Następnie wybudowano także klubową świetlicę, w której m.in. mieściła się przychodnia sportowo-lekarska. Wkrótce stadion znów stał się za ciasny jak na panujące w Poznaniu zainteresowanie Lechem. Awans do ekstraklasy w 1972 roku świętowano więc na stadionie 22 lipca i tam też Kolejorz początkowo rozgrywał swoje pierwszoligowe mecze. Ostatnią bramkę dla Lecha na dębieckim stadionie strzelił Romuald Chojnacki, który w marcu 1981 roku wpisał się na listę strzelców w przegranym meczu z Bałtykiem Gdynia. Ostatnie spotkanie na tym obiekcie rozegrano w listopadzie 1996 roku. Po awanturach na Bułgarskiej podczas meczu z Legią, PZPN zakazał Lechowi rozgrywać mecze z udziałem publiczności i ligowe spotkanie ze Stomilem Olsztyn, bez udziału kibiców, rozegrano na Dębcu. Lech przegrał 0:1, a ostatnią bramkę na poznańskiej Maracanie strzelił Paweł Gadziała.

Pod koniec lat 50. stadion na Dębcu zaczął się robić zbyt mały dla Kolejorza. Niewiele pomogła modernizacja obiektu, jego pojemność wprawdzie powiększono, ale rosnące zainteresowanie występami Lecha powodowało, że liczba miejsc była niewystarczająca. Dlatego też prezes Wacław Drab zlecił swojemu zastępcy, Janowi Pieńczakowi, znalezienie nowego miejsca na stadion. Poszukiwania nie były łatwe, ale w końcu wiceprezes natknął się na zalesiony teren na obrzeżach miasta. Dzięki poparciu m.in. władz miejskich, w 1968 roku ruszyły roboty przy budowie, jak to wówczas zapowiadano, reprezentacyjnego kombinatu sportowego Lecha. Nie miał to bowiem być tylko stadion, w kompleksie znajdować się miały boiska treningowe, boisko do hokeja na trawie, a także hala sportowa i kryta pływalnia znajdująca się pod trybuną od strony ulicy Ptasiej. Planów tych w całości nigdy nie zrealizowano.

Pierwotne zamierzenia przewidywały kilka lat budowy, ale z początkiem prac zaczęły się pojawiać problemy. Sprzęt był prymitywny, ziemi ciągle brakowało, nawet gdy wydawało się, że jest jej akurat tyle, ile trzeba. Za sprawą prezesa Pieńczaka zwożono ją więc z… budowanych właśnie osiedli mieszkaniowych na Ratajach czy Piątkowie. Już samo równanie terenu było skomplikowane, trzeba było zasypać leje po bombach i zlikwidować rozciągające się tam mokradła. Inwestycja prowadzona była jako kolejowa, kilka razy ją przerywano, najdłużej na 6 lat! W końcu by doprowadzić do ukończenia budowy, ucieknięto się do triku - budowę wpisano do… programu elektryfikacji linii kolejowej Poznań-Berlin. Dzięki temu wały sypane pod trybunami były nasypami kolejowymi, a budynek klubowy nastawnią kolejową. Wszystko to pozwoliło w 1980 roku oddać obiekt do użytku. Pierwszy mecz rozegrano 23 sierpnia 1980 roku, Lech zremisował z Motorem Lublin 1:1.

Sześć lat później na Bułgarskiej pojawiły się jupitery. Zadebiutowały w meczu reprezentacji Polski z Grecją 15 października 1986 roku. Okazałe maszty sprowadzone z Węgier, górowały nad okolicą oświetlając boisko mocą 1890 luksów. Przez kolejne lata dokonywano drobnych modernizacji, by na przełomie wieków rozpocząć całkowitą przebudowę Bułgarskiej.

W 2002 roku rozpoczęto budowę IV trybuny, która zamknęła obiekt od strony ulicy Ptasiej. Tak zaczął kształtować się obecny wygląd stadionu. Oddana do użytku w 2004 roku czwórka szybko zyskała zadaszenie stając się najnowocześniejszą trybuną w Polsce. Pozostałą część stadionu wyremontowano w kolejnych latach, a na dobre prace ruszyły po przyznaniu Polsce i Ukrainie praw do organizacji mistrzostw Europy w 2012 roku. Ponowne otwarcie nastąpiło 20 września 2010 roku, kiedy koncert zagrał Sting, a pierwszy mecz rozegrano dziesięć dni później. W fazie grupowej Ligi Europy Lech pokonał FC Salzburg 2:0.

13 czerwca 2013 roku sponsorem tytularnym stadionu przy Bułgarskiej została INEA, największy w Wielkopolsce alternatywny operator telekomunikacyjny. Od tego dnia obiekt nazywał się INEA Stadion. Po pięciu latach umowa dobiegł końca i od tego czasu obiekt Kolejorza nazywał się Stadion Poznań.

W lipcu 2023 roku obiekt przy Bułgarskiej zyskał nowego sponsora i nową nazwę - ENEA STADION. - Stadion przy Bułgarskiej to nasz dom. To miejsce znane każdemu poznaniakowi i Wielkopolaninowi. Dlatego niezwykle cieszymy się, że sponsorem tytularnym zostaje tak uznana firma, tak mocno związana z naszym miastem i regionem, której wielu pracowników jest kibicami Lecha i pojawia się regularnie na naszych meczach. Jesteśmy przekonani, że na Enea Stadion przeżyjemy wspólnie wiele kolejnych wspaniałych i emocjonujących chwil. Związanych oczywiście z występami Lecha, ale też przy okazji innych wydarzeń. Warto podkreślić, że nasze dwie silne, poznańskie marki już współpracowały ze sobą wcześniej. Enea była obecna w Kolejorzu przy bardzo ważnym dla nas projekcie, czyli szkoleniu młodzieży w naszej Akademii jako sponsor tytularny Lech Cup. Cieszymy się na tą współpracę i mamy nadzieję, że będzie ona trwała przez długie lata - mówi Karol Klimczak, prezes zarządu KKS Lech Poznań.