Krótka wizyta w drugiej lidze zakończona

Po tym spotkaniu niebiesko-biali wychodzili na boisko w swoim ostatnim do dziś drugoligowym sezonie jeszcze pięciokrotnie. Z awansu cieszyli się jednak już tamtego kwietniowego wieczoru, a wszystko to na skutek kilkunastopunktowej przewagi nad trzecią wtedy Szczakowianką Jaworzno. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że niespełna rok wcześniej o tej samej porze lechici oglądali w tabeli plecy Włókniarza Kietrz czy Ceramiki Opoczno, możemy łatwo wyobrazić sobie entuzjazm, jaki zapanował wtedy w stolicy Wielkopolski.

Przed starciem z "Nafciarzami" kibice otrzymali peleryny w kolorach białym oraz niebieskim, co jeszcze dodało uroku temu ważnemu momentowi. Tego dnia także po raz pierwszy z głośników przy Bułgarskiej rozbrzmiała regularnie odtwarzana w następnych latach przed domowymi pojedynkami poznaniaków piosenka „Lech na ligowym szczycie”. Do dziś trudno jest dokładnie oszacować liczbę przybyłych wtedy na stadion, ale jedno jest pewne: wszyscy związani z Kolejorzem pragnęli tego sukcesu. Gazety rozpisywały się o odbudowie zadłużonego klubu przez trzech zakochanych w nim kibiców, nazywano go „fenomenem”, a pod względem bezpieczeństwa na trybunach stawiano na krajowym podwórku jako wzór. Swoją drogą, w tamten piątek stadion był tak wypełniony, że… zabrakło na nim miejsca dla pięćdziesięciu przybyłych z Mazowsza fanów Orlenu.

W rozgrywkach 2001/02 to właśnie u siebie niebiesko-biali okazali się prawie bezbłędni. Prawie, bo na osiemnaście spotkań w stolicy Wielkopolski nie wygrali tylko raz; punkt z Poznania zdołała wywieźć jedynie ekipa Świtu Nowego Dworu Mazowieckiego. Jednak i w delegacjach zespół prowadzony przez Bogusława Baniaka nie spisywał się poniżej oczekiwań, doznając goryczy porażki tylko dwukrotnie. Ostatecznie Lech mógł się pochwalić po 38 kolejkach i najlepszym atakiem (64 zdobyte bramki), i najszczelniejszą obroną (18 straconych goli).

Bohaterów w zespole nie brakowało. Wiosną 2002 roku do Poznania zawitał po kilkuletnim niemieckim wojażu Piotr Reiss, który swoimi czterema trafieniami wspomógł Lecha w walce o awans. Nieocenione okazały się bramki zdobywane przez napastników Waldemara Przysiudę czy Artura Bugaja. W drużynie coraz odważniej kroki stawiali młodzi Michał Goliński czy Bartosz Ślusarski. Z drugiej strony doświadczenie w postaci Jarosława Araszkiewicza, Zbigniewa Wójcika czy Pawła Wojtali. W bramce z kolei Norbert Tyrajski, który wystąpił w tamtych rozgrywkach we wszystkich spotkaniach w pełnym wymiarze czasowym.

Cały awans lechici sprezentowali swoim kibicom… niespełna miesiąc po swoich 80. urodzinach. W meczu rocznicowym z kolei wygrali przed własną publicznością z Tłokami Gorzyce 3:0 po trafieniach Przysiudy, Golińskiego oraz Mariusza Mowlika. Ciekawych starć w wydaniu Kolejorza było w tej kampanii co niemiara. Do dziś kibice pamiętają najdłuższą w historii klubu, trwającą piętnaście rund serię rzutów karnych w spotkaniu Pucharu Polski z Pogonią Szczecin. W jej trakcie wspomniany Tyrajski obronił uderzenie zawodnika gości, a następnie sam wykonał decydującego karnego. Mimo odpadnięcia już w następnej rundzie z Dyskobolią Grodzisk Wielkopolski, tamten środowy dramatyczny wieczór stanowił kolejny z niezapomnianych rozdziałów w najnowszej historii Lecha Poznań.