Gigant, który odzyskuje blask

Żeby poznać najnowszą historię zespołu ze Sztokholmu należy cofnąć się do końcówki roku 2018. Na finiszu rozgrywanej w systemie wiosna-jesień Allsvenskan zajmuje on siódme miejsce w tabeli i ta pozycja całkiem nieźle oddaje przeciętność, w jaką zdążył wtopić się ten jeden z najbardziej utytułowanych szwedzkich klubów. Era trzech mistrzostw na przestrzeni czterech lat z początku wieku (2002, 2003, 2005) stanowiła już zamierzchłą przeszłość, a ówczesnej stołecznej ekipie znacznie bliżej było środka stawki. W gruncie rzeczy zdobyty rok wcześniej brązowy medal był anomalią w stosunku do tego, na jakich lokatach na koniec kampanii plasowała się ona w ubiegłej dekadzie aż do wspomnianego momentu:

2011 - 12. miejsce
2012 - 9. miejsce
2013 - 7. miejsce
2014 - 7. miejsce
2015 - 6. miejsce
2016 - 7. miejsce
2017 - 3. miejsce
2018 - 7. miejsce

Delikatnie mówiąc, nie wygląda to na najbardziej udany okres w dziejach założonej w 1899 roku sekcji piłkarskiej Djurgårdens IF. Misję odwrócenia złej karty jego szefowie powierzyli duetowi Kim Bergstrand - Thomas Lagerlöf. Obaj panowie znali się doskonale z IK Sirius, w którym pracowali przez poprzednie siedem lat, pierwszy z nich w roli trenera, a drugi jego asystenta. To, czego dokonali już w swoim debiutanckim sezonie na ławce Niebieskich Pasków nie mógł spodziewać się nikt. Zespół w składzie z obecnym liderem Kolejorza, Jesperem Karlströmem czy eks-lechitą, Nicklasem Barkrothem od połowy kampanii zajmował czołową pozycję i mimo delikatnych perturbacji na ostatniej prostej rzutem na taśmę wyprzedził Malmö FF oraz lokalnego rywala, Hammarby IF. Co ciekawe, w ostatnim meczu rozgrywek - na wyjeździe z niegrającym już o nic IFK Norrköping - potrzebował on remisu, ale do przerwy przegrywał sensacyjnie 0:2. Sygnał do ataku golem kontaktowym dał nie kto inny, jak Karlström, pojedynek skończył się wynikiem 2:2, a klub z wyspy położonej w centrum Sztokholmu dopisał do swojego dorobku dwunasty tytuł mistrza Szwecji.

Tego nie udało się obronić w następnym sezonie ani odzyskać aż do dziś, ale kolejne lokaty (czwarta, trzecia oraz druga) to sygnał pewnej stabilizacji, tym razem w znaczeniu pozytywnym. Oczywiście, nie brakowało i rozczarowań, bo w roku 2021 najbliższy europejski rywal niebiesko-białych wypuścił po słabej drugiej połowie rozgrywek mistrzostwo z rąk. Mogący liczyć na jedną z największych baz kibicowskich w swoim kraju klub sprezentowali za to swoim sympatykom w minionych miesiącach fantastyczną przygodę na międzynarodowym froncie. Ta rozpoczęła się od lipcowej drugiej rundy eliminacji Ligi Konferencji Europy i złożyło się na nią łącznie dwanaście spotkań. Spośród nich stołeczna drużyna zwyciężyła dziesięć, w tym wszystkie rozgrywane o siebie, a w grupie F zdystansowała belgijskie KAA Gent, norweskie Molde oraz irlandzki Shamrock Rovers.

Trenerzy Bergstrand - Lagerlöf preferują nowoczesną piłkarską filozofię bliską nie kogo innego, jak Lecha Poznań. Podobnie jak w przypadku rywalizacji z FK Bodø/Glimt, Kolejorz ponownie zmierzy się z ekipą budującą swoje akcje od tyłu, zakładającą wysoki pressing czy będącą często w posiadaniu piłki. Zdecydowanie najczęstsze ustawienie? Kolejny punkt wspólny z Norwegami, bo 1-4-3-3. Wymienność pozycji, ofensywnie usposobieni boczni obrońcy, ważna rola skrzydłowych, gra kombinacyjna, sporo jakości indywidualnej - to wszystko cechuje Szwedów, których mimo wszystko największą siłę stanowi kolektyw.

Wchodząc w personalia, trzeba rozpocząć od centralnej postaci środkowej linii, Magnusa Erikssona, który w ciągu ostatnich dwóch kampanii zanotował blisko 30 asyst. Kluczową postacią ofensywy jest również napastnik Victor Edvardsen (9 goli i 8 ostatnich podań w zeszłych rozgrywkach Allsvenskan) oraz skrzydłowy Joel Asoro, który szczególnie upodobał sobie zmagania w Lidze Konferencji Europy (7 bramek oraz 3 asysty na tym froncie w ubiegłych miesiącach). Djurgårdens IF opiera swoją linię defensywy na doświadczonym Marcusie Danielsonie, czyli 19-krotnym reprezentancie swojego kraju. Po raz ostatni dla kadry zagrał jednak w barażach o udział w mundialu w Katarze przeciwko Polsce (0:2), a więc blisko rok temu. Cenne liczby z przodu dokłada lewy obrońca, Elias Andersson, a więc niedawny debiutant w narodowych barwach.

Latem 2022 roku Sztokholm opuścił środkowy defensor, Isak Hien, a w jego ślady w przerwie zimowej poszedł inny ze stoperów, Hjalmar Ekdal. Za obu graczy zapłacono łącznie sześć milionów euro, a powędrowali oni kolejno do Hellasu Werona oraz FC Burnley. Pierwszego z nich w udany sposób zastąpił wracający już wcześniej do klubu po pobycie w Chinach Danielson, a na stratę drugiego zareagowano pozyskaniem byłego ekstraklasowicza, Carlosa Morosa z Mjällby AIF. Hiszpan - podobnie jak inny z transferowanych w styczniu zawodników, ofensywny pomocnik Oliver Berg - znalazł się w najlepszej jedenastce ubiegłego sezonu Allsvenskan. Są to więc wzmocnienia sprawdzone w pełni już na wysokim poziomie, czego jeszcze nie można powiedzieć o melodii przyszłości, którą stanowi dwóch ściągniętych niedawno z IF Brommapojkarna 16-latku Lucasie Bergvallu i 18-letnim Wilmerze Odefalku. Za młodszego z nich Djurgårdens IF zapłaciło blisko milion euro, a to plasuje go na czwartym miejscu najdroższych transferów w całej historii tego klubu.

Szwedzka ekstraklasa rozpoczyna rywalizację na samym początku kwietnia, kiedy to stołeczny zespół podejmie Brommapojkarnę. Do tego czasu pozostały mu zmagania o stawkę w ramach krajowego pucharu, po który w swoich dziejach sięgał pięciokrotnie. Pierwszy mecz podopieczni szkoleniowców Bergstranda i Lagerlöfa mają już za sobą. W ten poniedziałek pokonali w nim ekipę z zaplecza tamtejszej ekstraklasy, Landskronę BoIS 6:1.