Lech w "wakacyjnym pucharze"

Puchar Lata, nazywany od 1995 roku Pucharem Intertoto, był organizowany od 1961 roku, a jego zadaniem było wypełnienie meczami czasu wakacyjnego, kiedy nie odbywały się jeszcze rozgrywki ligowe. Co ciekawe, początkowo miał on formę grupowo-pucharową i ostatecznie wyłaniany był jeden zwycięzca tego turnieju, którym była m.in. Polonia Bytom (1965). Po kilku latach wprowadzono już tylko system grupowy i wtedy wyłaniano kilku triumfatorów Pucharu Lata.

Lech Poznań po raz pierwszy zgłosił zespół do tych rozgrywek w 1985 roku i trafił do grupy III, w której mierzył się z Brøndby IF z Danii, FC Admira-Wacker Wiedeń z Austrii oraz szwedzkim IFK Göteborg. Początek nie był za udany, ponieważ lechici przegrali z Brøndby 0:2, ale już w pierwszym meczu na własnym stadionie pokonali Admirę-Wacker 4:2, a hat-trickiem w tym spotkaniu popisał się Mirosław Okoński. Apetyty wśród kibiców rosły w miarę jedzenia, jednak w kolejnym starciu rozgrywanym na stadionie przy ulicy Bułgarskiej spadł na nich zimny prysznic, ponieważ ich ulubieńcy wyraźnie ulegli IFK Göteborg 1:4. Był to niemiły początek pucharowej "przygody" Kolejorza z tym szwedzkim klubem. Do końca rozgrywek Pucharu Lata zawodnicy trenera Włodzimierza Jakubowskiego wzięli rewanż na Szwedach (wyjazdowe zwycięstwo 2:0) oraz Duńczykach. Drugi z tych meczów zakończył się okazałym zwycięstwem 5:1, a popis swoich umiejętności znowu dał "Okoń", który aż czterokrotnie pokonał bramkarza rywali. Ostatecznie Lech Poznań zajął drugie miejsce w grupie i naprawdę niewiele brakowało, żeby już w pierwszej edycji do stolicy Wielkopolski trafiły pieniądze za wygraną w tych wakacyjnych rozgrywkach.

W kolejnym roku po raz pierwszy od czterech lat, Lech nie zakwalifikował się do europejskich pucharów, przez co działacze poznańskiego klubu nie zastanawiali się i ponownie zgłosili swój zespół do Pucharu Lata. Tym razem ponownie trafili na zespoły z Austrii (LASK Linz) oraz Danii (Odense Boldklub), a stawkę uzupełniła węgierska drużyna Bodajk FC Siófok. Pomimo tego, że lechici zremisowali aż cztery spotkania, to wysokie wygrane z Odense (wyjazdowe 5:1) oraz Węgrami (domowe 4:1) dały poznaniakom zwycięstwo w grupie. Co ciekawe, w obu tych spotkaniach do siatki przeciwników trafiał obecny asystent trenera Dariusza Żurawia, czyli Dariusz Skrzypczak. Drugą ciekawostką jest to, że w tej edycji niebiesko-biali oprócz jednego spotkania przy Bułgarskiej rozgrywali także mecze w roli gospodarza w Śremie oraz Wrześni. Był to drugi sezon, w którym Kolejorza prowadził trener Jakubowski, dlatego można powiedzieć, że to właśnie on doprowadził drużynę do pierwszego większego sukcesu na arenie międzynarodowej.

W 1987 roku udział poznaniaków w Pucharze Lata już nie był aż tak udany, a nawet można określić go klapą, ponieważ ubiegłoroczni zwycięzcy ostatecznie zajęli ostatnie miejsce w swojej grupie. Zawodnicy trenera Bronisława Waligóry mierzyli się ze szwedzkim AIK-iem Solna, duńskim Lyngby Boldklub oraz słowackim FC Nitra. Wystarczy napisać, że poznaniacy po czterech spotkaniach mieli na swoim koncie zaledwie jeden punkt, a jedyne zwycięstwo odnieśli na stadionie w Śremie ze Słowakami z Nitry. W tej edycji Kolejorz dodatkowo rozgrywał jeden z domowych meczów w Szamotułach.

Po nieudanym udziale w Pucharze Lata w 1987 roku działacze Lecha nie zgłaszali zespołu do tych rozgrywek aż do 1990 roku. Poznaniacy byli wtedy świeżo upieczonym mistrzem Polski i podjęto decyzję o rozgrzewkowym udziale w europejskich rozgrywkach przed jesiennymi meczami w ramach Pucharu Mistrzów. Lech w grupie mierzył się z dwoma najlepszymi zespołami z Izraela (Bene Jehuda Tel-Awiw oraz Maccabi Hajfa) i dobrze znanym lechitom węgierskim Bodajk FC Siófok. Tym razem zawodnicy duetu trenerskiego Kopa-Strugarek rozegrali pierwsze trzy spotkania na wyjeździe i wrócili z nich z dwiema wygranymi. Szczególnie w pamięci kibiców mogło zapisać się zwycięstwo z mistrzem Izraela z Tel-Awiwu, ponieważ Kolejorz wygrał 4:2, a cztery gole strzelił Andrzej Juskowiak. Następnie przyszła kolej na trzy starcia domowe, które zostały rozgrane w ciągu tygodnia i wszystkie zakończyły się zwycięstwami poznaniaków. Doprowadziło to do drugiego zwycięstwa Lecha w Pucharze Lata i bardzo dobrej zapowiedzi przed meczami z Panathinaikosem Ateny i Olympique Marsylia.

Ostatnie dwa udziały niebiesko-białych w tym pucharze miały miejsce, kiedy nosił on już nazwę Pucharu Intertoto. Chodzi tutaj o lata 2005 i 2006. Najpierw drużyna trenera Czesława Michniewcza pokonała w dwumeczu Karvan Yevlakh z Azerbejdżanu, a zaskakującym efektem tego był późniejszy transfer do Poznania senegalskiego piłkarza Pape Samba Ba. Jednak po awansie lechici nie sprostali francuskiemu RC Lens i musieli szybko skupić się jedynie na krajowych rozgrywkach ligowych. Rok później w Lechu Poznań doszło do wielkich zmian i mieliśmy do czynienia z zupełnie odmienioną drużyną, która na pierwszy ogień musiała zmierzyć się z FC Tiraspol pochodzącym z Mołdawii. Jednak jak się okazało były to bardzo trudne początki zespoły prowadzonego przez trenera Franciszka Smudę, ponieważ oba spotkania zakończyły się porażkami lechitów. Trzeba przyznać, że to drugie starcie rozgrywane przy ulicy Bułgarskiej przyciągnęło tłumy kibiców, którzy zasiadali nawet na dopiero budowanej II trybunie za bramką.

Puchar Lata był idealną okazją do obserwowania Lecha Poznań w spokojnym okresie wakacyjnym, kiedy jeszcze daleko było do pierwszych meczów ligowych. Przez lata najwięcej spotkań w tych rozgrywkach rozegrali Czesław Jakołcewicz (21), obecny członek sztabu szkoleniowego Kolejorza Dariusz Skrzypczak (20) oraz Marek Rzepka i Bogusław Pachelski (17). Natomiast najwięcej goli mają na swoim koncie Mirosław Okoński (10), Bogusław Pachelski (7) i Andrzej Juskowiak (5).